Hep yanımdakinin cep telefonu çalıyor. Mesajlar, mail’ler, telefonlar. Benimkinde tık yok! Aldırmıyorum önce. Sonra ister istemez zihnim takılıyor. Bir süre sonra garip bir duyguya kapılıyorum: “Ne o yahu, onunki telefon benimki anahtarlık mı?” diye söylenen biri var içimde! Bir “bip” çok şeyi değiştirecek, bir mesaj içimi ısıtacak sanki! Zaman geçtikçe kalbim de sızlamaya başlıyor. Anlıyorum ki yalnızlığından hoşnut birine bile “elektronik yalnızlık” bazen fena koyuyor! Çünkü yalnızlık değil de, koyu bir terk edilmişlik duygusu yaratıyor!
0 yorum:
Yorum Gönder